Stel dat je naar onbewoond eiland gaat en je moet drie dingen meenemen, wat neem je mee?

Ik zou het verschrikkelijk vinden om naar een onbewoond eiland te moeten gaan. Dat levert mij alleen maar stress op. Het past niet bij mij om zo zonder mensen om me heen te zijn. Mijn mobieltje zou ik in ieder geval meenemen om contact te kunnen houden met mijn kinderen, familie en vrienden, als ik er al verbinding zou hebben. En een aantal noodzakelijke dingen om te overleven.

 

Met het oog op je studie criminologie: In de veronderstelling dat je nog nooit iemand hebt vermoord: Hoe verklaar je dat? 

Ik heb veel te veel te verliezen. Ik heb kinderen, een baan, een huis, dat soort dingen houden je simpelweg in het gareel. In andere omstandigheden zou ik daar misschien wel toe in staat zijn, bijvoorbeeld als je mensen ontmenselijkt, tot vijand maakt. Dan komt de ander op afstand te staan en wordt de grens lager om zoiets te doen. Maar laten we wel wezen: ik kom uit een relatief stabiel gezin, ouders zonder psychische of lichamelijke problemen, ik kon goed leren, ik had alle kansen, én mensen geloofden in mij.  Volgens mij is er in Schotland een programma uitgerold, gebaseerd op het principe dat ieder  ‘probleemkind’ één volwassene in zijn omgeving moet hebben die naar hem of haar omkijkt en er is. Zij maken reclame met de zin: ‘Ben jij die ene volwassene voor een kind?’ Het programma blijkt een belangrijk factor te zijn bij het voorkomen dat kinderen op het slechte pad op gaan.

 

Wat mis je om gelukkig te zijn? 

Ik mis een partner, iemand met wie ik me emotioneel verbonden voel en met wie ik de liefde kan beleven in alle prachtige vormen die er zijn. Op dit moment zit ik in een scheiding en vorig jaar kwam ik tot de ontdekking dat ik op vrouwen val. Het voelt als 180 graden draaien en dan weer opnieuw beginnen. Er is dan veel om verdrietig over te zijn maar ook veel om naar uit te kijken.

 

Waar ben je dankbaar voor?

Dat het leven vóór je is en niet tegen je. Ik heb in de laatste tijd zo vaak mogen ervaren dat op de juiste momenten de juiste mensen op mijn pad kwamen. Dat ik vrolijkheid ontmoette op het moment dat ik somber was. Dat ik me over durf te geven aan een proces in het vertrouwen dat het goed komt.

 

Waar speelde je als zesjarig kind het liefst mee?

Ik deed veel grotemensendingen: vadertje en moedertje spelen of winkeltje. Als kind wilde ik snel groot worden, want daar bij de grote mensen gebeurde het en daar wilde ik zijn! Je eigen kinderwereld was veel minder belangrijk dan de grotemensenwereld. In de kerk heb ik dat ook zo ervaren. In de grote kerkzaal gebeurden de belangrijke dingen, niet in de crèche of de ruimte van de kindernevendienst. Godly Play leert me dat de kinderwereld en de grotemensenwereld dezelfde wereld is en niet van elkaar gescheiden.  Als kind zocht ik altijd naar plekken en mensen waar aandacht voor me was. Mijn ouders waren heel druk. Daarom ging ik graag naar mijn tantes en naar mijn buurvrouwen. Ook was ik creatief, hield van tekenen en knutselen, ik turnde en vanaf mijn tiende speelde ik hobo. Dat heb ik lang gedaan en er veel plezier aan beleefd. Ik was een levendig, ondernemend en sprankelend kind! (Volgens mij is Annelies dat nog steeds! – ds. AS)

 

Welk  verhaal uit de Bijbel/Godly Play spreek je het meest aan en waarom?  

Op dit moment het verhaal van Abraham en de grote familie. Abraham gaat op weg in vertrouwen, eerst heeft hij nog de rivier als leidraad, daarna niets meer. Hij moet dwars door de woestijn. Maar elke keer bouwt hij een offer om vast te leggen dat ook God op die plek was.  Ik reis ook door een woestijn op dit moment. Ik bouw geen letterlijke altaren, maar in elke plek waar ik woon ontvang ik. Zonder vaste plek zijn maakt me nog sterker bewust van wat wel blijvend is. God als soort kernbron ervaar ik als blijvend.

 

Je werkt ongeveer een maand in Haarlem en in het bijzonder in de wijk Schalkwijk. Wat is je tot nu toe opgevallen? 

Ik zie hier in de Ontmoetingskerk de waarde van gemeenschap. Hier komen steeds allerlei mensen om dingen te doen: het kerkblad vouwen, bloemen schikken, koken, vergaderen… Mensen ontmoeten elkaar en doen iets met elkaar. Als je zo’n plek hebt, dat je deel uit maakt van een gemeenschap, ja dat is heel waardevol. Maar ik zie ook veel lelijkheid, in de wijk, in de werkkamer. Dat houdt me gelukkig niet tegen om me thuis te voelen. Ook valt me op dat de pretenties niet zo hoog zijn en daarom hoef je hier niet iemand te zijn en mag je zijn wie je bent. Tenslotte houdt het me natuurlijk bezig waarom deze kerk niet de plek is waar veel meer mensen naar toe gaan. Als je spiritualiteit ziet als leren omgaan met verdriet, aandacht hebben voor elkaar, jezelf openstellen, aandachtig leven, verwonderen, in verbinding leven met alles om je heen… dan zou de Ontmoetingskerk toch the place to be moeten zijn? Als dit niet meer de spirituele plek is van en voor deze wijk, dan is dat toch onuitstaanbaar?! Er moeten plekken zijn, waar mensen met hun vragen terecht kunnen, waar stilte is als het leven te druk is.

 

Wat ben je van plan om in de komende tijd als jeugdpionier te doen? 

Ik zal graag willen dat we als kerk onze plek innemen om voeding te bieden aan spiritueel leven. Met spiritueel bedoel ik je te blijven verbinden met je eigen innerlijk leven, met de ander en met God.

 

Hoe spreek je die spiritualiteit aan bij kinderen? 

Ik zou graag kinderen willen uitnodigen om op deze plek te komen, dat de kerk een plek is waar kinderen zich thuis voelen. Natuurlijk ga ik ook de wijk in. Het gaat daarin niet alleen om de kinderen. Het is ook belangrijk om volwassen in deze spiritualiteit mee te nemen. Ik hoop dat we hier in deze kerk iets kunnen beleven!

 

Annelies, we zijn blij dat jij als jongerenpionier hier komt werken en bedankt voor dit inspirerende gesprek!  Ds. Anette Sprotte